آیا عفونت ادراری در دوران بارداری قابل درمان است؟

عفونت ادراری زمانی اتفاق می افتد که باکتری ها (میکروب ها) وارد مثانه شوند. عفونت ادراری در بارداری بسیار شایع است و بسیار مهم است که در سریع ترین زمان ممکن توسط متخصص زنان تشخیص داده شده و درمان گردد. تشخیص و درمان به موقع این بیماری از بروز مشکل برای مادر و جنین پیشگیری به عمل می آورد. اگر می خواهید اطلاعات کاملی درباره علائم، علل، خطرات، پیشگیری و درمان عفونت ادراری در بارداری اطلاعات کاملی کسب کنید، در ادامه مقاله با ما همراه باشید…

عفونت ادراری در بارداری چیست؟

عفونت دستگاه ادراری (UTI) شایع ترین عفونت باکتریایی در دوران بارداری است که 5 تا 10 درصد از زنان در دوران بارداری یک عفونت ادراری علامت دار را تجربه می کنند. این بیماری ممکن است به صورت باکتریوری بدون علامت، سیستیت حاد (عفونت مثانه) یا پیلونفریت (عفونت کلیه) ظاهر شود.

علائم عفونت ادراری در بارداری

علائم عفونت ادراری در بارداری عبارتند از:

• درد هنگام دفع ادرار
• دفع مکرر ادرار
• ادرار بدبو
• بالا رفتن درجه حرارت بدن
• احساس سوزش هنگام دفع ادرار
• عفونت در کلیه (گاهی اوقات “پیلونفریت” نامیده می شود)
• درد در ناحیه کمر یا پهلو
• تهوع و استفراغ
• مشاهده خون در ادرار

گاهی اوقات، عفونت ادراری در دوران بارداری هیچ علامتی ایجاد نمی کند که باکتریوری بدون علامت نامیده می شود. این یکی از دلایلی است که ادرار شما در طول مراقبت های دوران بارداری باید به طور مرتب آزمایش شود. اگر عفونت ادراری بدون علامت دارید، در یکی از آزمایشات ادرار شما مشخص می شود.

علل عفونت ادراری

زنان بیشتر از مردان به عفونت ادراری مبتلا می شوند. در زنان، لوله ای که ادرار را از مثانه خارج می کند، کوتاهتر از مردان است. بنابراین ورود میکروب ها به مثانه زن آسان تر از مثانه مرد است.

زنان باردار نیز به دلایل زیر مستعد ابتلا به عفونت ادراری هستند:

• تغییرات هورمونی
• فشار جنین و رحم بر روی مثانه، که ممکن است از تخلیه مناسب مثانه در هنگام ادرار کردن جلوگیری کند.
• شل شدن عضلات صاف منجر به کاهش توان مثانه و حالب، اتساع لگن‌ها و حالب‌های کلیه، افزایش حجم مثانه، حجم باقی‌مانده و ریفلاکس مثانه می‌شود.
• تفاوت در pH ادرار ممکن است رشد باکتری را تسهیل کند.
• در زمان حاملگی رحم بر مثانه و حالب فشار وارد می کند که منجر به انسداد جریان ادرار می شود.
• سرکوب سیستم ایمنی در بارداری ممکن است به کاهش پاسخ آنتی بادی کمک کند. باکتریوری بدون علامت در 2% تا 10% از تمام حاملگی ها رخ می دهد. در صورت عدم درمان، تا 40 درصد از زنان به سیستیت حاد و تا 30 درصد به پیلونفریت حاد مبتلا می شوند.

خطرات عفونت ادراری در بارداری

اگر عفونت ادراری در دوران بارداری درمان نشود، می تواند احساس ناخوشایندی در شما ایجاد کند. حتی ممکن است لازم باشد برای درمان به بیمارستان بروید. عفونت های ادراری درمان نشده نیز ممکن است بر بارداری شما تأثیر بگذارد. آنها می توانند باعث زایمان زودرس شوند یا بر رشد جنین در رحم تأثیر بگذارند.

پیشگیری از عفونت ادراری در بارداری

شما می توانید شانس ابتلا به عفونت ادراری در بارداری را با موارد زیر کاهش دهید:

• بعد از رفتن به توالت یا هنگام شستن ناحیه تناسلی خود را از جلو به عقب پاک کنید. بهترین راه شستشوی واژن با آب و صابون فاقد مواد معطر می باشد.
• روزانه 8 الی 10 لیوان آب بنوشید.
• مثانه خود را قبل و بعد از رابطه جنسی تخلیه کنید.
• به محض اینکه میل به ادرار کردن داشتید به توالت بروید.
• از غذاهای سالم و مفید استفاده کنید.
• از لباس زیر نخی و تمیز استفاده کنید.

درمان عفونت ادراری در بارداری

مراجعه به بهترین متخصص زنان و زایمان می تواند شما را در درمان عفونت ادراری در بارداری همیشه مطمئن شوید که پزشک از بارداری شما مطلع است. این به این دلیل است که پزشک بتواند آنتی بیوتیکی را تجویز کنند که برای شما و جنین بی خطر است. مهم است که دوره درمانی را طبق دستورالعمل تجویز شده توسط پزشک تکمیل کنید.

میزان باکتریوری بین زنان باردار و غیر باردار مشابه است، با این حال زنان باردار به دلیل تغییرات فیزیولوژیکی در بارداری که زنان را مستعد احتباس و استاز ادراری می‌کند، احتمال بیشتری برای ابتلا به عفونت‌های مکرر و عفونت‌های شدیدتر دارند. یک دوره 5 روزه آنتی بیوتیک خوراکی برای عفونت ادراری بدون عارضه یا باکتریمی بدون علامت معمولاً در زنان باردار کافی است. درمان آنتی بیوتیکی داخل وریدی در تمام موارد پیلونفریت حاد توصیه می شود و درمان باید با کشت ادرار و گزارش های حساسیت در اسرع وقت انجام شود. حداقل 14-10 روز آنتی بیوتیک کامل (IV به علاوه خوراکی)، برای پیلونفریت توصیه می شود.

اگر مادر باردار دارای عفونت باکتریایی باشد، آنتی بیوتیک های داخل وریدی حداقل به مدت 48 ساعت توصیه می شود. آنتی‌بیوتیک‌های داخل وریدی را می‌توان به آنتی‌بیوتیک‌های خوراکی تبدیل کرد، زمانی که بیمار به مدت حداقل 24 ساعت تب داشت، نشانگرهای التهابی برطرف شدند، کشت خون تکراری منفی شد و بیمار از نظر بالینی بهبود یافت.

مصرف مایعات را افزایش دهید (در صورت کم آبی ممکن است به مایعات داخل وریدی نیاز داشته باشد). قلیایی‌کننده‌های ادراری در بارداری بی‌خطر هستند، اما نباید در ترکیب با نیتروفورانتوئین استفاده شوند، زیرا می‌تواند منجر به کاهش کارایی درمان شود. تجویز آنتی بیوتیک درمانی باید با استفاده از کشت و نتایج حساسیت فردی اصلاح شود تا مراقبت های از قبل شروع شده در صورت لزوم تغییر یابد. همیشه بیماری‌های همراه زنان و به‌ویژه هرگونه حساسیت دارویی یا آلرژی‌ای که ممکن است داشته باشد در نظر گرفته می شود. (همیشه قبل از تجویز این موضوع توسط پزشک بررسی می شود).